بخشی از کتاب الهینامه
إلهی، دست با ادب دراز است و پای بی ادب؛ «یا باسِطَ الیدَینِ بِالرَّحْمَة، خُذْ بیدی!»
در آیین ادب مع الله باید دست نیاز دراز نمایی و طلب کنی این دست درازی، منتهای ادب است بی ادبی آنجاست که در محضر خدا، خودت را چیزی وموجودی فرض نمایی! و این دست درازی و طلب، جز با گرفتن دست توسط خداوند باسط، کوتاه نخواهد شد.
إلهی، بسیار کسانی دعوی بندگی کردهاند و دم از ترک دنیا زدهاند، تا دنیا بدیشان روی آوَرْد، جز وی همه را پشت پا زدهاند. این بندهٔ در معرض امتحان در نیامده شرمسار است، به حق خودت «ثَبِّتْ قلبی علی دینک!»
در روایت است که «حُبُّ اَلدُّنْیا رَأْسُ کلِّ خَطِیئَةٍ» امام صادق (علیه السّلام) فرموده است «دوستی دنیا سر هر گناه است»